Cantiga 322 de Alfonso X el sabio

Como Santa Maria guariu ûu ome en Evora que ouvera
de morrer dun osso que se ll’ atravessara na garganta.

A Virgen, que de Deus Madre
d’ acorrer os pecadores

Ca nos non acorr’ en dia
mais sempre en todo tempo
e punna en todas guisas
do reino de Deus, seu Fillo,
A Virgen, que de Deus Madre

Demais sinaadamente
de doores e de cuitas
E de tal razon com’ esta
un gran miragre que fezo
A Virgen, que de Deus Madre

En Evora foi un ome
muyto e que cada dia
e avêo-ll’ hûa noite
que ouver’ a seer morto
A Virgen, que de Deus Madre

Ca el gran comedor era
muit’ ameude na boca,
e aa noite cêava
atravessou-xe-ll’ un osso
A Virgen, que de Deus Madre

A ouve de tal maneira
ca aquel osso ll’ avia
assi que en pouca d’ora
que folego non podia
A Virgen, que de Deus Madre

Assi esteve gran tempo
nen bever nengûa cousa
fasta que chegou a festa
que cae no mes d’agosto,
A Virgen, que de Deus Madre

Enton todos seus parentes
e aa egreja desta
e têendo-o por morto
E tev’ y aquela noite
A Virgen, que de Deus Madre

Quand’ a missa ja dizian,
que todos cuidaron logo
Mas a Virgen groriosa,
éste, non quis que morresse
A Virgen, que de Deus Madre

Mas guisou que en tossindo
aquel osso pela boca,
y estava; e tan toste
deron a Santa Maria,
A Virgen, que de Deus Madre
éste, Filla e criada,
sempr’ está apparellada.

sinaado nen en ora,
d’acorrer no-nos demora
como non fiquemos fora
ond’ é Reýa alçada;
éste, Filla e criada,.

nas grandes enfermidades
acorre con piadades.

vos direi, se m’ascuitades,
esta Sennor muit’ onrrada.

éste, Filla e criada,.

que ena Virgen fiava
a ela s’ acomendava
en sa casa, u cêava,
a desora, sen tardada.

éste, Filla e criada,.

e metia os bocados
grandes e desmesurados;
dûus cõellos assados,
na garganta, e sarrada
éste, Filla e criada,.

que cuidou ser afogado
o gorgomel atapado
o ouve tan fort’ inchado,
coller nen ar falar nada.

éste, Filla e criada,.

que sol comer non podia
senon cald’ ou agua fria,
da Virgen Santa Maria,
quand’ ela foi corõada.

éste, Filla e criada,.

e amigos o fillaron
nobre Sennor o levaron,
ant’ o altar o deitaron.

e contra a madurgada,
éste, Filla e criada,.

filló-o tosse tan forte,
que era chegad’ a morte.

que dos cuitados cõorte
ali daquela vegada,
éste, Filla e criada,.

lle fez deitar mantêente
ante toda quanta gente
loores de bõa mente
a Madre de Deus amada.

éste, Filla e criada.