Nunca voltamos
polos camiños
que nos afastan de nós.
***
Nunca volvemos
por los caminos
que nos alejan de nosotros.
Poemas de Baldo Ramos
A ollada mestúrase coas cousas.
Fúndese coa semente
que anticipa a primeira visión,
o vértice da metáfora.
Escribimos para atravesar a imposición
do sentido
polas pontes da negación,
ese camiño de volta.
***
La mirada se confunde con las cosas.
Remontei a cor da salamántiga
na procura do leite envelenado
da inocencia.
Amamantei os fillos da cobiza
con palabras suicidas.
Medrou a luz ensanguentada
na estirpe das cañotas.
A ferida era
unha fraga
porfiando na negrura.
Tira versos do poema.
Tira palabras do verso.
Que a palabra signifique
polo que é,
non polo que significa.
E que ser
non sexa
un simple xogo de palabras.
***
Quita versos al poema.
Nunca tan lonxe
coma non estar,
nen tan préto de ti
coma da túa ausencia.
Nunca tan só,
se a soedade é isto,
coma perderte sen saber
qué fai que sexa a posesión
inxenua falsidade compartida.
Somos froito da cegueira,
semente que procura na noite
raizames para o ollo que latexa
na braña oculta do poema.
Somos sombra que ignora
o camiño que percorre o corpo desafiuzado.
Somos froito da cegueira,
estirpe dos días perdidos,
da nostalxia desandada.
non digas
non penses
non poñas adverbios á distancia que nos une
non poñas datas á ausencia
non saibas
non preguntes
non lembres
a nostalxia é cruel
non te afastes
non fuxas
xa sei
debes facelo
o camiño é longo
o paso lento
non escoites
poderían enganarte
no engano agóchase a única verdade
na que nunca cremos
a voz soterrada
o silencio que nos une
a palabra que non permite
que sexamos bilingües nun país de xordomudos
***
no digas
no pienses
no pongas adverbios a la distancia que nos une
no pongas fechas a la ausencia
no sepas
no preguntes
no recuerdes
la nostalgia es cruel
no te alejes
no huyas
ya sé
debes hacerlo
el camino es largo
el paso lento
no escuches
podrían engañarte
en el engaño se oculta la única verdad
la que nunca creemos
la voz enterrada
el silencio que nos une
la palabra que nos impide ser bilingües
en un país de sordomudos
Roubáchesme as palabras
coas que poder dar razón do meu silencio.
Negáchesme a man
que noutro tempo me ofrecera
a imposible resignación de procurarte.
Fixeches do tempo
unha gramática da renuncia,
un lugar no que agochar
as palabras máis ferintes.
A memoria será ó final
un lugar no que atoparse.
***
La memoria será al final
el lugar donde encontrarse.
Escribo para non darlles a razón ós que me ignoran.
Escribo para non sentir que estou acompañado.
Escribo para andar os pasos
dos que me leron nos seus versos.
Escribo para renunciar a vivir
como os que viven sen renunciar
ó que non pretenden.
Ás veces fáltannos palabras
e ás veces sóbrannos.
Ás veces fáltanos o tempo de dicilas
e ás veces pásanos o tempo de calalas.
Ás veces precisamos o que xa temos
e ás veces desbotamos o alleo como se fora noso.
La mano que oculta la voz.
La voz que silencia los dedos.
Los dedos clavados al grito
que ejecuta la mano.
El poema impreciso.
La mudez que otorga.
No el silencio del que calla,
sino, en todo caso, la renuncia
que nos vuelve frágiles y tolerantes.
Para que cantar
o que non precisa da nosa voz.
Para que ocultar o que está á vista,
o que nunca poderiamos chegar a amosar
coa nitidez coa que nos conmove.
Para que desdicirnos do que as cousas nos confían
pola necesidade de impoñernos a elas
cun xesto de desprezo que nos dignifique.